Absurd wywołać bardzo różne rzeczy: logiczny absurd, absurd egzystencjalny (aby przylegał do nonsens religijny, absurdalny lub wierze) i absurdalne jak odbiorze sztuki. Ale absurdalność jako odbiór sztuki nie jest całkowicie niezależna, jest w istocie logiczną absurdalnością, używaną jako urządzenie techniczne. Egzystencjalna absurdalność występuje również w dziełach sztuki, ale istnieje w nich sama, nie stając się dopuszczeniem.
Logiczna absurdalność jest wykorzystywana w sztuce jako sposób na przekazywanie znaczeń, które są trudne lub niemożliwe do przekazania w inny sposób. Ściśle mówiąc, to jest absurd, aby obrazy ludzi i wydarzeń, które nie było, tak jakby były one w rzeczywistości (mimo wszystko, istnieje wyraźna naruszenie logiki); Dlatego absurd należał pierwotnie do dzieła artystycznego. Ten absurd jest zbyt dobrze i niewidoczny, więc słowo „absurd” jest używany tylko wtedy, gdy pisarz lub artysta idzie dalej i łamie niektóre zwykłego połączenia. Ale to tylko artystyczne narzędzie: w końcu, odkąd wymyślił te postacie, które nie były, dlaczego nie wymyślić czegoś, co nawet nie może być?
Jednak praca będzie dla nas interesująca tylko wtedy, gdy autor będzie w stanie wyrazić zewnętrzny absurd o pewnym znaczeniu, który jest naprawdę ważny dla tej pracy.
Naruszenie stosunków zewnętrznych mówi nam, że w tej sytuacji nie powinna zbyt mocno przywiązywać się do formalnej logiki; praca staje się podobny do szczególnego stanu świadomości, przede wszystkim snu, a nawet pojawia się w stanie (przynajmniej w niektórych przypadkach) zachęcanie do osiągnięcia pewnego rodzaju oświecenia, wykonując funkcje koan zen. „Absurd” produkt daje nam środki, aby nauczyć się być bardziej zaawansowaną logikę, a co pozornie wydawało się absurdalne, to przestaje być i staje się częścią znaczenia.
Być może efekt ten nie może zostać osiągnięty żadną inną techniką artystyczną, chyba że używa się ich razem z absurdem. W szczególności metafora lub groteska musi być co najmniej trochę "absurdalna", aby poważnie rozszerzyć naszą percepcję. trolejbus, trolejbus, nawet taka szczególna droga może być dobrą metaforą i uczynić nas ciekawe skojarzenia, ale trolejbus, że idzie na wschód (jedna z piosenek Wiktor Coj) - jest o wiele bardziej archetypem.
Przy stosowaniu w dziełach sztuki egzystencjalnego absurdu, nie jest zwykle traktowane jako absurdalne, chyba że autor nie stało się ośrodkiem wyrobu ( „Mdłości” Sartre'a, „Dżuma” Camusa). Zwykle mówią po prostu o absurdalności życia, które prowadzą bohaterowie, o poszukiwaniu znaczenia itd. W przeciwieństwie do logicznego absurdu, która jest używana jedynie jako techniki i nie utrzymuje się przez głęboki poziom logiczny właściwości absurdu (czyli całkowity brak znaczenia) egzystencjalny Absurd w produkcie w całości i ciężkości często graniczące na granicy tragedii. Ale ta ostatnia, w ostatecznej analizie, jest użyta do tego samego: do odkrycia znaczenia. W przypadku egzystencjalnej absurdalności jest to sens istnienia, sens życia. Camus w „Mit Syzyfa” wykazały, że w przypadku braku oryginalnego znaczenia w świecie wokół osoby tworzy bardzo potrzebne poczucie walki z bezsensu; tak więc absurd jest bodźcem do tworzenia znaczenia. Jednak ten sam schemat działa w literaturze i kinie. Bohater często odkrywa całkowite lub częściowe zniknięcie sensu istnienia i musi przystąpić do walki, aby przywrócić znaczenie. Nie zawsze było to możliwe, aby wygrać tę walkę, ale w każdym razie sens przekazywany do odzysku pragnienie czytelników i widzów i daje im motywację do poszerzenia sens własnego życia.
Logiczna absurdalność jest wykorzystywana w sztuce jako sposób na przekazywanie znaczeń, które są trudne lub niemożliwe do przekazania w inny sposób. Ściśle mówiąc, to jest absurd, aby obrazy ludzi i wydarzeń, które nie było, tak jakby były one w rzeczywistości (mimo wszystko, istnieje wyraźna naruszenie logiki); Dlatego absurd należał pierwotnie do dzieła artystycznego. Ten absurd jest zbyt dobrze i niewidoczny, więc słowo „absurd” jest używany tylko wtedy, gdy pisarz lub artysta idzie dalej i łamie niektóre zwykłego połączenia. Ale to tylko artystyczne narzędzie: w końcu, odkąd wymyślił te postacie, które nie były, dlaczego nie wymyślić czegoś, co nawet nie może być?
Jednak praca będzie dla nas interesująca tylko wtedy, gdy autor będzie w stanie wyrazić zewnętrzny absurd o pewnym znaczeniu, który jest naprawdę ważny dla tej pracy.
Naruszenie stosunków zewnętrznych mówi nam, że w tej sytuacji nie powinna zbyt mocno przywiązywać się do formalnej logiki; praca staje się podobny do szczególnego stanu świadomości, przede wszystkim snu, a nawet pojawia się w stanie (przynajmniej w niektórych przypadkach) zachęcanie do osiągnięcia pewnego rodzaju oświecenia, wykonując funkcje koan zen. „Absurd” produkt daje nam środki, aby nauczyć się być bardziej zaawansowaną logikę, a co pozornie wydawało się absurdalne, to przestaje być i staje się częścią znaczenia.
Być może efekt ten nie może zostać osiągnięty żadną inną techniką artystyczną, chyba że używa się ich razem z absurdem. W szczególności metafora lub groteska musi być co najmniej trochę "absurdalna", aby poważnie rozszerzyć naszą percepcję. trolejbus, trolejbus, nawet taka szczególna droga może być dobrą metaforą i uczynić nas ciekawe skojarzenia, ale trolejbus, że idzie na wschód (jedna z piosenek Wiktor Coj) - jest o wiele bardziej archetypem.
Przy stosowaniu w dziełach sztuki egzystencjalnego absurdu, nie jest zwykle traktowane jako absurdalne, chyba że autor nie stało się ośrodkiem wyrobu ( „Mdłości” Sartre'a, „Dżuma” Camusa). Zwykle mówią po prostu o absurdalności życia, które prowadzą bohaterowie, o poszukiwaniu znaczenia itd. W przeciwieństwie do logicznego absurdu, która jest używana jedynie jako techniki i nie utrzymuje się przez głęboki poziom logiczny właściwości absurdu (czyli całkowity brak znaczenia) egzystencjalny Absurd w produkcie w całości i ciężkości często graniczące na granicy tragedii. Ale ta ostatnia, w ostatecznej analizie, jest użyta do tego samego: do odkrycia znaczenia. W przypadku egzystencjalnej absurdalności jest to sens istnienia, sens życia. Camus w „Mit Syzyfa” wykazały, że w przypadku braku oryginalnego znaczenia w świecie wokół osoby tworzy bardzo potrzebne poczucie walki z bezsensu; tak więc absurd jest bodźcem do tworzenia znaczenia. Jednak ten sam schemat działa w literaturze i kinie. Bohater często odkrywa całkowite lub częściowe zniknięcie sensu istnienia i musi przystąpić do walki, aby przywrócić znaczenie. Nie zawsze było to możliwe, aby wygrać tę walkę, ale w każdym razie sens przekazywany do odzysku pragnienie czytelników i widzów i daje im motywację do poszerzenia sens własnego życia.