Woroncowowie to starożytna, wymarła już rosyjska rodzina szlachecka, wywodząca się od legendarnego Simona Afrikanowicza, który opuścił ziemie Varangian i udał się do Kijowa w 1027 r. Jego bezpośrednim przodkiem był Fedor Wasiliewicz Woroncow (ok. 1400 r.). Od połowy XV do końca XVII wieku. Woroncowowie służyli jako gubernatorzy, prawnicy, zarządcy, przebiegli ludzie i bojary. Mikhail Illarionovich, generał porucznik, otrzymał od cesarza Karola VI w 1744 r. Godność hrabiego Cesarstwa Rzymskiego i jednocześnie pozwolono mu używać tego tytułu w Rosji. Jego bracia Roman i Ivan Illarionovich otrzymali godność hrabiów w 1760 roku od cesarza Franciszka I; godność ta została im uznana w Rosji dopiero w 1797 r. Córka Romana Illarionowicza, Jekaterina, wyszła za mąż za księcia Michaiła-Kondratego Iwanowicza Daszkowa. Jej siostrzeniecowi Iwanowi Illarionowiczowi pozwolono w 1867 r. Dodać do nazwiska nazwisko Daszkow i nazywać się hrabią Woronotow-Daszkow. Zobacz powyżej o jego synu Illarionie Iwanowiczu. Woroncow-Daszkowowie są odnotowani w V części ksiąg genealogicznych prowincji moskiewskiej i petersburskiej. Hrabiowie Woroncow byli zapisani w V części ksiąg genealogicznych prowincji Włodzimierza, Kurska, Moskwy, Kaługi, Petersburga i Jarosławia. Wnuk Romana Illarionowicza, hrabia Michaił Siemionowicz Woroncow, będąc gubernatorem rasy kaukaskiej, w 1845 r. Został podniesiony do godności księcia imperium rosyjskiego; w 1852 r. otrzymał tytuł lordowski. Wraz ze śmiercią jego bezbronnego syna, adiutanta generalnego, Jego Wysokości Księcia Siemiona Michajłowicza Woroncowa (1823 - 1882), w tym samym 1882 roku hrabia Paweł Andriejewicz Szuwałow mógł przyjąć herb, tytuł i nazwisko swojego dziadka ze strony matki, Michaiła Siemionowicza Woroncowa oraz nazywać się Najspokojniejszym Księciem Woroncowem, hrabią Szuwałowem. W 1886 r. Hrabiemu Michaiłowi Andriejewiczowi Szuwałowowi, jako spadkobiercy majątku założonego w rodzie Woroncowów, pozwolono nazywać się Jego Najjaśniejszą Wysokością księciem Woroncowem hrabią Szuwałowem. Istnieją jeszcze dwie starożytne szlacheckie rodziny Woroncowa. Pierwszy z nich, pochodzący od Anofrija Pietrowicza Woroncowa, który został osadzony w 1629 roku, jest odnotowany w VI części księgi genealogicznej prowincji Oryol. Drugi rodzaj Woroncowa, prowadzący od Bessona Timofiejewicza Woroncowa, który został umieszczony w 1630 r., Jest odnotowany w VI części ksiąg genealogicznych prowincji Kursk i Kaługa. Istnieje kilka rodzin szlacheckich Woroncowów późniejszego pochodzenia. V. R-in.
Najsłynniejszy ze starożytnych rodów Woroncowów: 1) Semyon Iwanowicz, bojar i wojewoda, w 1505 i 1506 r. Wystąpił przeciwko kazanskiemu królowi Machmet-Aminowi; w 1514 r. dowodził pułkami rezerwowymi stacjonującymi na rzece Ugra. Zmarł w 1518 r. - 2) Michaił Semenowicz Woroncow - syn poprzedniego, bojar i wojewoda; był podczas oblężenia i zdobycia Smoleńska (1513 - 1514); w 1524 r. wyróżnił się w bitwie nad rzeką Sviyaga z Czeremisami i Kazańskimi Tatarami; był gubernatorem Nowogrodu. Za panowania Eleny Glińskiej dowodził wojskami przeciwko Litwinom, aw 1537 r. Brał udział w negocjacjach pokojowych z Litwą i Szwecją. Zmarł w 1539 - 3) Fiodor-Demid Semenowicz Woroncow, brat poprzedniego bojara, zdobył miłość rosnącego Jana IV. Shuiskys bezskutecznie próbowali kilka razy usunąć go z boiska; ostatecznie w 1543 r. został zesłany do Kostromy. Kiedy szef Shuiskys, Andrei, popadł w niełaskę, John natychmiast wrócił z wygnania swojego ulubieńca. Kiedy w 1546 r. Świta carska starła się z pisarzami nowogrodzkimi, car nakazał urzędnikowi Zacharowowi zbadanie sprawy; ten ostatni podał, że piszczałki działały za namową Fiodora Woroncowa i jego siostrzeńca Wasilija Michajłowicza, a także księcia Kubenskiego. Z rozkazu Jana oskarżeni zostali straceni. Kronikarze twierdzą, że urzędnik oczernił bojarów, a Fiodor Woronotsow był winny jedynie chęci rządzenia państwem bez żadnej interwencji Jana. - 4) Wasilij Fiodorowicz, syn poprzedniego, okolnichy i wojewoda. Zginął pod Wenden w 1577 r. Jego brat Iwan Fiodorowicz został stracony przez Jana w 1570 r. Wraz z wieloma innymi oskarżonymi o utrzymywanie stosunków z Nowogrodami. - 5) Iwan Michajłowicz Woroncow, syn Michaiła Semenowicza, wojewody i dyplomaty. Brał udział we wszystkich wojnach Jana IV i wykonywał zadania dyplomatyczne. - 6) Michaił Illarionowicz Woroncow, hrabia (1714-1767). Był złoczyńcą na dworze wielkiej księżnej Elżbiety Pietrowna i służył jej jako długopis, który dobrze posiadał, oraz pieniądze swojej bogatej szwagierki, żony jego brata Romana. Razem z Szuwałowem stał za saniami, którymi w noc ogłoszenia jej cesarzowej księżna królewska jechała do koszar pułku Preobrażeńskiego; wraz z Lestokiem aresztował Annę Leopoldovną i jej rodzinę. Elżbieta przyznała mu prawdziwego szambelana i przyznała mu bogate majątki. Następnie poślubił A.K. Skavronskaya, kuzyn cesarzowej. W 1744 r. Został zastępcą kanclerza. W 1748 roku omal nie popadł w niełaskę pod zarzutem współudziału w spisku inwentarskim, ale udało mu się uwolnić od tego oskarżenia i odzyskać przychylność cesarzowej. Kiedy w 1758 r. Kanclerz A.P. Bestuzhev-Ryumin popadł w niełaskę, na jego miejsce powołano Woroncowa. Odziedziczył po Bestuzhev-Ruminie tzw. System Piotrowy - sojusz z Austrią (przeciwko Turcji), pod rządami Elizawety Pietrownej aktywnie kontynuował wojnę z Prusami. Woroncow był związany z Piotrem III i nawet próbował bronić swoich praw po zamachu stanu z 29 czerwca 1762 r .; odmówił złożenia przysięgi wierności Katarzynie II, za co został poddany aresztowi domowemu, a przysięgę złożył dopiero, gdy dowiedział się o śmierci Piotra III. Niemniej jednak Catherine zostawiła go jako kanclerza. Konieczność dzielenia się pracą (w stosunkach dyplomatycznych) z N. IV. Panin, który trzymał się zupełnie innego systemu, wynikające z tego nieporozumienia z nim i innymi bliskimi współpracownikami cesarzowej, na przykład z Grigorij Orłowem oraz chłód samej cesarzowej, wkrótce zmusiły Woroncowa do rezygnacji (1763). Przyjaciel i mecenas Łomonosowa, Woroncow interesował się sukcesami swej rodzimej literatury i nauki i, o ile wynika z jego listów, miał dobre wykształcenie. - 7) Roman Illarionovich - starszy brat Michaiła Illarionowicza (1707 - 1783), generał porucznik i senator Elżbiety, generał za Piotra III, za Katarzyny II, najpierw zhańbiony, następnie gubernator prowincji Władimir, Penza i Tambow. Swoimi wymuszeniami i chciwością doprowadził powierzone mu prowincje do ruiny. Plotka o tym dotarła do cesarzowej iw dniu jego imienin wysłała mu portfel w prezencie. Ten „podwójny” znak królewskiej łaski przyspieszył jego śmierć. Z jego córek Elżbieta była ulubieńcem Piotra III, a Katarzyna zyskała sławę pod imieniem księżnej Daszkowej. - 8) Aleksander Romanowicz, syn poprzedniego, hrabia (1741 - 1805).
Studiował w szkole wojskowej w Strasburgu; odwiedził Paryż i Madryt i opracował opis hiszpańskiej administracji dla swojego wuja Michaiła Ilarionowicza. Za Katarzyny II był senatorem, prezesem kolegium handlowego, ale stał z dala od sądu. Za Aleksandra I w latach 1802-1804 był kanclerzem stanu. Wzmocnienie Francji zmusiło do dążenia do zbliżenia z Anglią i Austrią. Wskazując we wszystkich swoich raportach dla cesarza o znacznych szkodach napoleońskich „ponownych przewrotów”, Aleksander Woroncow w znacznym stopniu przyczynił się do zerwania z Napoleonem w 1804 r. Brał także udział w przekształcaniu Senatu i organizacji ministerstwa. Po nim pozostały „Notatki o swoim czasie”, opublikowane w 7. tomie „Archiwum księcia Woroncowa” oraz kilka notatek o charakterze historycznym i prawnym: „O prawach i zaletach Senatu” (opublikowane w „Czytaniach Moskiewskiego Towarzystwa Historii Starożytnej Rosji”, za 1864 r.) , księga 1) i „Uwagi do niektórych artykułów dotyczących Rosji” (w „Czytaniach” z roku 1859, księga 1; patrz artykuł Suszkowa w „Biuletynie rosyjskim” z roku 1859). - 9) Siemion Romanowicz, brat poprzedniego (1744 - 1832). Podczas pierwszej wojny tureckiej wyróżnił się w bitwach pod Largą i Kaługą. W 1783 r. Został pełnomocnym ministrem w Wenecji, w 1785 r. W Londynie, gdzie przebywał do 1806 r. Po wznowieniu wojny między Rosją a Turcją rząd brytyjski był jednym z jej wspólników. Szybko oswoiwszy się ze strukturą państwową Anglii i aspiracjami narodu angielskiego, Woroncow stanowczo i z godnością doprowadził do rozbrojenia floty wyposażonej w pomoc Turcji i odnowienia traktatu handlowego między Rosją a Wielką Brytanią (1793). Musiał negocjować, aby wesprzeć wygnanych Burbonów i ich partię, która marzyła o dokonaniu kontrrewolucji we Francji, w możliwość której nie wierzył rząd brytyjski, ani Woroncow. Interwencja w tych sprawach pracownika tymczasowego Żubowa, bezpośrednia, dochodząca do ostrości, odpowiedzi Woroncowa nie tylko w prywatnych listach, ale także w oficjalnych dokumentach, przyczyniły się do znacznego ochłodzenia cesarzowej wobec niego. Woroncow nie zgadzał się także z władzami rosyjskimi w kwestiach neutralności zbrojnej, które uznał za niekorzystne dla Rosji; o polskich zaborach, które nazwał wbrew idei sprawiedliwości i oburzającej opinii publicznej w Europie Zachodniej; o zasiedleniu Krymu przez brytyjskich skazańców, co udało mu się ostrzec; o zastępowaniu placówek dyplomatycznych przez osoby obcego pochodzenia, które nazwał „ignorantami” i „oszustami”. Wraz z przystąpieniem Pawła Woroncowa został podniesiony do rangi Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego. Ani nieuprawnione opóźnienie eskadry Makarowa w Anglii, ani odrzucenie oferowanych mu tytułów wicekanclerza i kanclerza nie zmieniły miłosiernego stosunku Pawła I do niego. Dopiero napięte pod koniec panowania stosunki z Anglią doprowadziły do dymisji Woroncowa z pozwoleniem na pozostanie w Londynie. W lutym następnego roku majątek Woroncowa, „za niedopłatę pieniędzy do skarbu przez londyńskich bankierów i za jego pobyt w Anglii”, został uznany za skonfiskowany bez żadnego śledztwa czy procesu. Po przystąpieniu Aleksandra I to zamówienie zostało anulowane; Woroncow został ponownie mianowany ambasadorem w Londynie i zachował ten tytuł do 1806 roku. Mieszkał w Londynie prawie bez przerwy aż do śmierci, nie przestając od czasu do czasu w listach do przyjaciół i rodziny wyrażać swoje poglądy na temat wydarzeń zewnętrznych i wewnętrznych w Rosji. Oprócz "Notatek o armii rosyjskiej" i licznych listów o dużym znaczeniu historycznym, opracował autobiografię (patrz "Archiwum rosyjskie", 1876, t. I i VIII. "Archiwum księcia Woroncowa") oraz "Notatka o rządzie wewnętrznym Rosji" "(" Archiwum Rosyjskie ", 1881, t. II i XV t." Archiwum księcia Woroncowa "). - 10) Michaił Semenowicz - syn poprzedniego, Jego Najjaśniejsza Wysokość Książę, generał feldmarszałek. Urodzony w 1782 roku, dzieciństwo i pierwszą młodość spędził z ojcem w Londynie, gdzie otrzymał doskonałe wykształcenie. W 1803 r. Został przydzielony do oddziałów kaukaskich, na czele których stał wówczas książę Tsitsianov.
Będąc z nim osobiście, Woroncow miał różne sprawy z alpinistami, a podczas niefortunnej wyprawy Guljakowa do wąwozu Zakatala (1804) prawie zginął. W kampanii 1806 r. Brał udział w bitwie pod Pułtuskiem, w kampanii 1807 r. W bitwie pod Frydlandem. Podczas wojny tureckiej (1810 - 1811) jako dowódca pułku brał udział w szturmie na Bazardżik oraz w bitwach pod Szumlą, następnie pod Ruschuk, Kalafat i Widdin. Podczas II wojny światowej Woroncow brał udział w bitwie pod Smoleńskiem. W bitwie pod Borodino, broniąc umocnień w pobliżu wsi Semenovskaya, otrzymał ranę, która zmusiła go do opuszczenia szeregów żołnierzy. Jadąc do swojej posiadłości na leczenie, zaprosił tam około 50 rannych oficerów i ponad 300 szeregowych, którzy cieszyli się jego troskliwą opieką. Woroncow wrócił do służby i został przydzielony do armii Cziczagowa i powierzono mu oddzielny oddział latający. W 1813 r., Będąc w armii północnej, brał udział w sprawie Dennewitz oraz w bitwie pod Lipskiem. Podczas kampanii 1814 roku Woroncow pod miastem Craon stoczył walkę z samym Napoleonem; w bitwie pod Paryżem, dowodząc oddziałem specjalnym, wziął z bitwy przedmieście la Villette. W 1815 r. Woroncow został mianowany dowódcą korpusu okupacyjnego, który okupował Francję do 1818 r .; zostawił tam najlepsze wspomnienia o sobie. Po powrocie do Rosji Woroncow dowodził 3. Korpusem Piechoty, aw 1823 r. Został mianowany generalnym gubernatorem Noworosyjska i pełnomocnym gubernatorem obwodu besarabskiego. Woroncow wiele zrobił dla dobrobytu terytorium Noworosyjska. Zawdzięczają mu: Odessa - wzrost wartości handlowej, Krym - rozwój i doskonalenie winiarstwa, budowa doskonałej autostrady graniczącej z południowym wybrzeżem, pierwsze eksperymenty zalesiania. Z jego inicjatywy w Odessie powstało stowarzyszenie rolnicze, w pracach którego sam Woroncow brał czynny udział. Hodowla owiec z cienkiej wełny wiele mu zawdzięcza. Pod nim, w 1828 roku, została uruchomiona firma żeglugowa na Morzu Czarnym. W 1828 r. Zamiast rannego księcia Mienszykowa objął dowództwo nad wojskami oblegającymi warnę. Przywieziona z Turcji dżuma nie przeniknęła do wnętrza imperium dzięki energicznym działaniom Woroncowa. W 1844 r. Woroncow został mianowany głównodowodzącym wojsk na Kaukazie i gubernatorem Kaukazu, z nieograniczonymi uprawnieniami i zachowaniem dotychczasowych stanowisk. Przybywając do Tyflisu wiosną 1845 roku, Woroncow wkrótce udał się na lewą flankę linii kaukaskiej, aby objąć dowództwo nad wojskami przygotowującymi się do kampanii przeciwko Szamilowi. Po okupacji Andina, najeżonej największymi trudnościami, wojska pod osobistym dowództwem Woroncowa przeniosły się do tymczasowej rezydencji Szamila - aul Dargo. Mistrzostwo tego punktu, a zwłaszcza dalsze poruszanie się przez gęste lasy Ichkerin, wiązało się z wielkimi niebezpieczeństwami i ogromnymi stratami. W 1848 roku zdobyto dwie twierdze Dagestanu, auls Gergebil i Salty. Generalnie po przybyciu Woroncowa stan wojenny na Kaukazie zmienił się diametralnie na lepsze; owocna była także aktywność społeczna gubernatora. W 1853 roku Woroncow opuścił Tyflis. Zmarł w 1856 r. W Tyflisie i Odessie postawiono mu pomniki. - Zobacz „Archiwum księcia Woroncowa” (od 1870 roku opublikowano łącznie 40 tomów), pod redakcją P.I. Bartieniew, który jest doskonałym materiałem na rosyjską historię XVIII wieku; Longinov „Kilka wiadomości o bezpośrednich wspólniczkach Katarzyny II” („XVIII wiek”, tom 3); P. Dolgoruky "Memoires" (Genewa, 1867 i 1871; zamieszczono pełną genealogię Woroncowa); "Archiwum Rosyjskie" za 1879 r., T. I i II (biografia Siemiona Romanowicza Woroncowa); Shcherbinin „Biografia Michaiła Semenowicza Woroncowa” (St. Petersburg, 1859); własne „Uwagi o działalności Michaiła Semenowicza Woroncowa na Kaukazie” („Archiwum Rosyjskie”, 1872, nr 3 i 4); jego "Wspomnienia Michaiła Semenowicza Woroncowa" (w "Archiwum Rosyjskim", 1876, t. III); Tołstoj "Michaił Semenowicz Woroncow" (w "Archiwum Rosyjskim", 1877, tom III); „Russian Antiquity”, 1873, nr 12 (biografia Michaiła Semenowicza Woroncowa); biografie księcia Michaiła Siemionowicza Woroncowa w „Galerii portretów” Münster, tom I, oraz w publikacji Baumana „Nasze figury”, tom II; Zisserman „O polemice księcia Woroncowa i Murawjowa jako namiestników Kaukazu” (w „Biuletynie Rosyjskim” 1874, nr 11); „Materiały do historii korpusu stron” Miloradowicza (Kijów, 1876, biografie, dane o Siemionie Romanowiczu Woroncowie); Karnovich „Niezwykłe bogactwo jednostek w Rosji” (St. Petersburg, 1874); Brickner „Listy od Siemiona Romanowicza Woroncowa do syna” („Biuletyn Europy”, 1888, nr 3); jego „Kronika rodzinna Woroncowa” („Biuletyn Europy”, 1887, nr 8 i 9).