Ruch Browna (lub ruch Browna) jest ciągłym chaotycznym ruchem małych cząstek zawieszonych w cieczy lub gazie (to oznacza, że siła grawitacji nie wpływa na ich ruch).
Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwował Robert Brown (Brown, lata życia 1773 - 1858), kiedy zbadał w mikroskopie ruch pyłków zawieszonych w wodzie. W naszych czasach do takich obserwacji używa się niewielkich części gumowatej farby, która nie rozpuszcza się w wodzie. W gazie ruch Browna wykonuje na przykład zawieszone w powietrzu cząsteczki kurzu lub dymu.
Ruch Browna jest ruchem termicznym, którego intensywność wzrasta wraz ze wzrostem temperatury ośrodka i trwa w nieskończoność bez widocznych zmian. Intensywność ruchu Browna zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się wielkości i masy cząstek, a także ze zmniejszającą się lepkością ośrodka.
Ruch Browna jest najbardziej widocznym eksperymentalnym potwierdzeniem istnienia atomów (cząsteczek) i ich chaotycznego ruchu termicznego. Pełna molekularno-kinetyczna teoria ruchów Browna została podana w latach 1905-1906 przez niemieckiego naukowca Alberta Einsteina (1879-1955) i polskiego fizyka Mariana Smoluchowskiego (1872-1917). W latach 1908-1911 francuski naukowiec Jean Perrin (1870-1942) przeprowadził serię eksperymentów dotyczących badania ruchów Browna i ostatecznie potwierdził prawa tego ruchu, przewidywane na podstawie teorii molekularno-kinetycznej.
Jeżeli położenie cząstki jest ustalone w małych równych odstępach czasu, na przykład co 30 sekund, trajektoria tak skonstruowanego ruchu cząstki będzie linią przerywaną. Na ryc. 1.2 pokazuje trajektorię cząstki gummygut w wodzie (według Perrin). Promień cząstek wynosi 0,52 * 10-6 m, odległość między podziałami siatki wynosi 3,4 * 10-6 m.
Ruch Browna, na przykład w metrologii, jest głównym powodem, dla którego dokładność czułych urządzeń pomiarowych jest ograniczona, ponieważ ruchy termiczne atomów części instrumentów i otoczenia powodują drgania drgań instrumentów pomiarowych.
Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwował Robert Brown (Brown, lata życia 1773 - 1858), kiedy zbadał w mikroskopie ruch pyłków zawieszonych w wodzie. W naszych czasach do takich obserwacji używa się niewielkich części gumowatej farby, która nie rozpuszcza się w wodzie. W gazie ruch Browna wykonuje na przykład zawieszone w powietrzu cząsteczki kurzu lub dymu.
Ruch Browna jest ruchem termicznym, którego intensywność wzrasta wraz ze wzrostem temperatury ośrodka i trwa w nieskończoność bez widocznych zmian. Intensywność ruchu Browna zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się wielkości i masy cząstek, a także ze zmniejszającą się lepkością ośrodka.
Ruch Browna jest najbardziej widocznym eksperymentalnym potwierdzeniem istnienia atomów (cząsteczek) i ich chaotycznego ruchu termicznego. Pełna molekularno-kinetyczna teoria ruchów Browna została podana w latach 1905-1906 przez niemieckiego naukowca Alberta Einsteina (1879-1955) i polskiego fizyka Mariana Smoluchowskiego (1872-1917). W latach 1908-1911 francuski naukowiec Jean Perrin (1870-1942) przeprowadził serię eksperymentów dotyczących badania ruchów Browna i ostatecznie potwierdził prawa tego ruchu, przewidywane na podstawie teorii molekularno-kinetycznej.
Jeżeli położenie cząstki jest ustalone w małych równych odstępach czasu, na przykład co 30 sekund, trajektoria tak skonstruowanego ruchu cząstki będzie linią przerywaną. Na ryc. 1.2 pokazuje trajektorię cząstki gummygut w wodzie (według Perrin). Promień cząstek wynosi 0,52 * 10-6 m, odległość między podziałami siatki wynosi 3,4 * 10-6 m.
Ruch Browna, na przykład w metrologii, jest głównym powodem, dla którego dokładność czułych urządzeń pomiarowych jest ograniczona, ponieważ ruchy termiczne atomów części instrumentów i otoczenia powodują drgania drgań instrumentów pomiarowych.