Podstawowym warunkiem bezwypadkowego cumowania jest prawidłowo obliczona prędkość statku na podejściu do liny cumowniczej. Z reguły nadmierna prędkość jest zauważana tylko wtedy, gdy statek znajduje się blisko molo. Dlatego podczas przenoszenia na miejsce cumowania zaleca się wcześniejsze spowolnienie lub zablokowanie maszyny. Przy pomocy samochodu i steru należy dążyć do poprowadzenia statku do takiego kursu, aby jego średnicowa płaszczyzna tworzyła kąt 10–35 ° z linią nabrzeża, a dziób statku był skierowany na miejsce cumowania (rys. 1, pozycja I).
W zależności od wielkości statku, stanu jego załadowania, jak również układu silnika w pewnej odległości od nabrzeża, samochód jest zatrzymywany, a statek musi następnie poruszać się bezwładnie, zachowując sterowność (pozycja II).
Jeśli obliczenie czasu zatrzymania maszyny nastąpiło zbyt późno i ruch bezwładności nadal jest szybki, w celu jego zmniejszenia konieczne jest wykonanie kopii zapasowej. Jeśli samochody zostaną zatrzymane przedwcześnie i statek przestanie być posłuszny sterowi, musisz nadać impet najmniejszemu kursowi do przodu.
W bezpośrednim sąsiedztwie mola zawróć samochód (pozycja III). Pod wpływem pracy śmigła na biegu wstecznym i ruchu statku w kierunku bezwładności zrobi się skomplikowany ruch: powoli poruszając się do przodu, nos spadnie z mola, a rufa zbliży się do niego. Przepis ten obowiązuje tylko wtedy, gdy statek zbliża się do nabrzeża lewą stroną na prawym skoku śmigła i prawej burty na lewym skoku śmigła.
Rys. 1. Cumowanie statku do molo
Gdy statek zajmie pozycję równoległą do nabrzeża i będzie znajdował się w niewielkiej odległości od niego, liny cumownicze są doprowadzane do nabrzeża za pomocą zrzucanych końców (pozycja IV). Zwykle służą w pierwszym miejscu cumowania od nosa - sprężynowe i podłużne. Sprężyna nie pozwala statkowi poruszać się do przodu i umożliwia popchnięcie go do mola za pomocą maszyny; podłużny nie pozwala na cofnięcie się statku. Bardzo szybko przynajmniej jeden kabel cumowniczy musi być zasilany z rufy, aby go podnieść. Podczas podawania kabli paszowych do nabrzeża, rozważ możliwość cumowania lin pod śrubą.
Następnie wszystkie inne niezbędne liny cumownicze są zasilane z dziobu i rufy.
W portach z prądami pływowymi, aby uniknąć zerwania szyn, gdy statek jest opuszczany poniżej nabrzeża, wszystkie liny cumownicze powinny być przejeżdżane przez specjalne oczy (w barze kip).
Proces składania, wybierania i zabezpieczania kabla cumowniczego jest następujący. Na polecenie z mostu o złożeniu liny marynarz rzuca koniec rzutu na molo. Przybrzeżni cumownicy wybierają kabel cumowniczy, którego światło jest przymocowane do krawężnika (armata, pierścienie). W zależności od ruchu statku, odległości od nabrzeża i miejsca przeznaczenia (typu) kabla (sprężynowego, wzdłużnego), jest on albo pobierany na bębnie wciągarki, albo umieszczany bezpośrednio na pachołku (zwykle na słupku umieszcza się sprężynę typu dziobowego, która, gdy statek porusza się do przodu, jest wyryta).
W większości przypadków linę cumowniczą do brzegu bierze się na kotwicę lub wciągarkę cumowniczą. Kiedy statek jest dokręcony blisko molo i staje się na swoim miejscu, winda kotwiczna podniesie luz kabla, a następnie umieści ogranicznik łańcucha na kablu, tak aby znajdował się na linii napięcia kabla lub tworzy z nim mały kąt.
Nakładając i zabezpieczając korek, stopniowo prześladuj, a następnie usuń szlam kabla z bębnów mechanizmów cumowniczych i przymocuj go do pachołka pięcioma lub sześcioma punktami (zaleca się nałożenie walki na ostatnich dwóch żaglowcach). Po usunięciu korka łańcucha. Podobnie zakładaj słupki na wszystkie pozostałe kable.
Gdy statek zbliża się do nabrzeża, aby wchłonąć ewentualne uderzenia kadłuba w nabrzeże, konieczne jest obniżenie miękkich błotników za burtę w punktach styku kadłuba z nabrzeżem, a końce błotników nie powinny być mocowane, ale trzymane w rękach, aby uniknąć przerw.
W przypadku cumowania statku z odpowiednim skokiem śmigła, sterburta musi zbliżyć się do mola pod ostrym kątem lub równolegle do niego z bardzo minimalną prędkością, trzymając się jak najbliżej molo. Za pomocą układu kierowniczego starają się dociskać rufę bliżej molo w taki sposób, aby w przyszłości, gdy maszyna się odwraca, pod wpływem działania śruby, rufa nie odchodzi zbyt daleko od mola.
Gdy statek zbliżył się do mola, strumień wody z pracy śruby na plecach ściska rufę. Ta okoliczność jest często przyczyną dużej ilości dziobu na brzegu.
konstrukcje, co jest szczególnie niebezpieczne, jeśli statek ma dziobowy łuk.
Podczas cumowania na pokładzie statku stojącego przy molo zbliżają się one ostrzejszym kątem niż podczas cumowania przy molo. W niektórych przypadkach (gdy stojący statek jest mniejszy niż odpowiedni statek), zaleca się podejście prawie równoległe do płaszczyzny środkowej przy obowiązkowym użyciu kotwicy.
W przypadku załadowanego statku sposób cumowania na molo nawet przy świeżej pogodzie nie różni się zbytnio od metody cumowania z opóźnieniem w korzystnych warunkach, ponieważ statek mający niewielką powierzchnię żagla i znaczny przeciąg jest nieznacznie pod wpływem wiatru.
W zależności od wielkości statku, stanu jego załadowania, jak również układu silnika w pewnej odległości od nabrzeża, samochód jest zatrzymywany, a statek musi następnie poruszać się bezwładnie, zachowując sterowność (pozycja II).
Jeśli obliczenie czasu zatrzymania maszyny nastąpiło zbyt późno i ruch bezwładności nadal jest szybki, w celu jego zmniejszenia konieczne jest wykonanie kopii zapasowej. Jeśli samochody zostaną zatrzymane przedwcześnie i statek przestanie być posłuszny sterowi, musisz nadać impet najmniejszemu kursowi do przodu.
W bezpośrednim sąsiedztwie mola zawróć samochód (pozycja III). Pod wpływem pracy śmigła na biegu wstecznym i ruchu statku w kierunku bezwładności zrobi się skomplikowany ruch: powoli poruszając się do przodu, nos spadnie z mola, a rufa zbliży się do niego. Przepis ten obowiązuje tylko wtedy, gdy statek zbliża się do nabrzeża lewą stroną na prawym skoku śmigła i prawej burty na lewym skoku śmigła.
Rys. 1. Cumowanie statku do molo
Gdy statek zajmie pozycję równoległą do nabrzeża i będzie znajdował się w niewielkiej odległości od niego, liny cumownicze są doprowadzane do nabrzeża za pomocą zrzucanych końców (pozycja IV). Zwykle służą w pierwszym miejscu cumowania od nosa - sprężynowe i podłużne. Sprężyna nie pozwala statkowi poruszać się do przodu i umożliwia popchnięcie go do mola za pomocą maszyny; podłużny nie pozwala na cofnięcie się statku. Bardzo szybko przynajmniej jeden kabel cumowniczy musi być zasilany z rufy, aby go podnieść. Podczas podawania kabli paszowych do nabrzeża, rozważ możliwość cumowania lin pod śrubą.
Następnie wszystkie inne niezbędne liny cumownicze są zasilane z dziobu i rufy.
W portach z prądami pływowymi, aby uniknąć zerwania szyn, gdy statek jest opuszczany poniżej nabrzeża, wszystkie liny cumownicze powinny być przejeżdżane przez specjalne oczy (w barze kip).
Proces składania, wybierania i zabezpieczania kabla cumowniczego jest następujący. Na polecenie z mostu o złożeniu liny marynarz rzuca koniec rzutu na molo. Przybrzeżni cumownicy wybierają kabel cumowniczy, którego światło jest przymocowane do krawężnika (armata, pierścienie). W zależności od ruchu statku, odległości od nabrzeża i miejsca przeznaczenia (typu) kabla (sprężynowego, wzdłużnego), jest on albo pobierany na bębnie wciągarki, albo umieszczany bezpośrednio na pachołku (zwykle na słupku umieszcza się sprężynę typu dziobowego, która, gdy statek porusza się do przodu, jest wyryta).
W większości przypadków linę cumowniczą do brzegu bierze się na kotwicę lub wciągarkę cumowniczą. Kiedy statek jest dokręcony blisko molo i staje się na swoim miejscu, winda kotwiczna podniesie luz kabla, a następnie umieści ogranicznik łańcucha na kablu, tak aby znajdował się na linii napięcia kabla lub tworzy z nim mały kąt.
Nakładając i zabezpieczając korek, stopniowo prześladuj, a następnie usuń szlam kabla z bębnów mechanizmów cumowniczych i przymocuj go do pachołka pięcioma lub sześcioma punktami (zaleca się nałożenie walki na ostatnich dwóch żaglowcach). Po usunięciu korka łańcucha. Podobnie zakładaj słupki na wszystkie pozostałe kable.
Gdy statek zbliża się do nabrzeża, aby wchłonąć ewentualne uderzenia kadłuba w nabrzeże, konieczne jest obniżenie miękkich błotników za burtę w punktach styku kadłuba z nabrzeżem, a końce błotników nie powinny być mocowane, ale trzymane w rękach, aby uniknąć przerw.
W przypadku cumowania statku z odpowiednim skokiem śmigła, sterburta musi zbliżyć się do mola pod ostrym kątem lub równolegle do niego z bardzo minimalną prędkością, trzymając się jak najbliżej molo. Za pomocą układu kierowniczego starają się dociskać rufę bliżej molo w taki sposób, aby w przyszłości, gdy maszyna się odwraca, pod wpływem działania śruby, rufa nie odchodzi zbyt daleko od mola.
Gdy statek zbliżył się do mola, strumień wody z pracy śruby na plecach ściska rufę. Ta okoliczność jest często przyczyną dużej ilości dziobu na brzegu.
konstrukcje, co jest szczególnie niebezpieczne, jeśli statek ma dziobowy łuk.
Podczas cumowania na pokładzie statku stojącego przy molo zbliżają się one ostrzejszym kątem niż podczas cumowania przy molo. W niektórych przypadkach (gdy stojący statek jest mniejszy niż odpowiedni statek), zaleca się podejście prawie równoległe do płaszczyzny środkowej przy obowiązkowym użyciu kotwicy.
W przypadku załadowanego statku sposób cumowania na molo nawet przy świeżej pogodzie nie różni się zbytnio od metody cumowania z opóźnieniem w korzystnych warunkach, ponieważ statek mający niewielką powierzchnię żagla i znaczny przeciąg jest nieznacznie pod wpływem wiatru.