Do syntezy hormonów tarczycy potrzebujesz wystarczającej ilości jodu (100-150 mg dziennie). Zależność normalnego funkcjonowania tego ciała od jodu w organizmie była już znana w XVIII wieku. W 1750 r. Roussel użył wody morskiej zawierającej jod do leczenia wola, aw 1852 r. Chateau dowiódł związku między niską zawartością jodu w wodzie pitnej a wolem, kretynizmem i niedoborem jodu w żywności.
W 1884 r. Schiff odkrył związek między obrzękiem śluzowym a tkanką tarczycy. W 1915 r. Ken-Dall był pierwszym, który miał szczęście zdobyć tyroksynę w czystej postaci, aw 1927 r. Herrington i Barger dokonali jej syntezy. W 1949 roku Chalmers i jego współpracownicy odkryli fizjologiczną formę L tyroksyny, aw 1951 roku Gross, Pitt Rivers, Roth i współpracownicy otrzymali drugi hormon tarczycy, trójjodotyroninę.
Współczesna tarczyca rozpoczęła się od dowodów radioimmunologicznych ludzkiej tarczycy (1965) i potwierdzeniem obwodowej przemiany tyroksyny w trójjodotyroninę (Braverman, Sterling i in., 1970). W ostatnich latach ważną rolę w leczeniu chorób tarczycy uzyskano dzięki monoterapii syntetyczną L-tyroksyną z optymalizacją jej dawkowania (test TRG). Duże znaczenie mają również wyraźne zróżnicowane wskazania do stosowania zarówno hormonów tarczycy, jak i tyreostatyków.
Każdego dnia organizm wytwarza 90-110 μg T4 (tyroksyny) i 10-20 μg TK (trójjodotyronina). Natychmiast po wejściu do krwi hormony te są związane z białkami transportowymi. Tworzenie takich kompleksów chroni hormony tarczycy przed inaktywacją w nerkach. Ponadto powstaje rodzaj układu buforowego między tarczycą a obwodem. Procesy te są odwracalne, ponieważ tylko wolne (niebiałkowe) hormony tarczycy mają aktywność biologiczną.
Metabolizm hormonów tarczycy następuje poprzez sprzęganie i deaminację oksydacyjną oraz dekarboksylację w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach. Wydalanie koniugatów odbywa się za pomocą żółci i niezmienionych hormonów - z moczem.
Najważniejszy proces metaboliczny - dejodowanie lub konwersja T4 do TK - zachodzi w tkankach obwodowych. Wielu autorów uważa T4 za prohormon o wysokiej aktywności TK, ponieważ w ten sposób powstaje do 90% całej trójjodotyroniny.
Biologiczne działanie hormonów tarczycy jest bardzo zróżnicowane. Wolne hormony tarczycy przechodzą przez cytoplazmę po penetracji przez błonę komórkową przez prostą dyfuzję. Podczas przechodzenia przez cytoplazmę T4 przekształca się w znacznie bardziej aktywny TK, a następnie tworzą się specyficzne kompleksy z receptorem jądrowym (TZ ma 10 razy większe powinowactwo do receptorów niż T4). Wraz ze wzrostem stężenia hormonów tarczycy (GSCH) występuje negatywna regulacja receptorów. Całkowita pojemność receptorów hormonalnych w poszczególnych narządach dobrze koreluje z biologiczną odpowiedzią odpowiedniej tkanki na działanie raka tarczycy.
Mechanizm działania HSG obejmuje następujące procesy:
Indukcja, synteza i zwiększona aktywność wielu enzymów komórkowych. W stężeniach toksycznych hamowanie fosforylacji oksydacyjnej (wzrost zużycia tlenu i przyspieszenie podstawowej przemiany materii).
Wpływ na przepuszczalność błon komórkowych i błon mitochondrialnych, stymulowanie metabolizmu w mitochondriach (procesy oksydacyjne są wzmocnione).
Kontrola syntezy RNA w jądrach komórkowych z regulacją syntezy białek. W małych dawkach synteza białek jest stymulowana, aw dużych dawkach katabolizm.
Biologiczny efekt HSCG jest następujący:
HSP wraz z innymi hormonami wpływają na wzrost i dojrzewanie organizmu, promując proliferację komórek i kostnienie kostne, różnicowanie układu kostnego i nerwowego. Znaczny brak hormonów we wczesnym wieku prowadzi do opóźnienia wzrostu, zaburzeń somatycznych i oligofrenii (kretynizmu), aw późniejszym wieku - do spowolnienia wszystkich procesów metabolicznych (obrzęk śluzowy).
Hormony tarczycy zwiększają siłę i tętno, minutowe uwalnianie, objętość udaru i ciśnienie tętna. Działanie to wynika ze stymulacji układu cyklazy adenylanowej w mięśniu sercowym, a w tym przypadku rola katecholamin (adrenaliny i noradrenaliny) nie jest do końca jasna.
W warunkach fizjologicznych hormony tarczycy stymulują syntezę białek, aw obfitości prowadzą do jej rozkładu katabolicznego. Zarówno w stanie hipo-, jak i nadczynności tarczycy zaburza się wymianę fosforanu kreatyny w mięśniach, w wyniku czego zmniejsza się ich kurczliwość.
HSP stymulują glukoneogenezę, wchłanianie węglowodanów w jelitach i mobilizację glikogenu z depotu.
Tarczycy wpływają na metabolizm cholesterolu, aktywność lipolityczną, syntezę hemoglobiny, diurezę, mobilizację wapnia, termogenezę, resorpcję witaminy B12 i tworzenie się witaminy A w wątrobie.
Podaliśmy powyższe informacje, abyś mógł poznać znaczenie i różnorodność wpływu hormonów tarczycy na cały system biologiczny organizmu. Oczywiście te właściwości tarczycy przyciągają uwagę fizjologów sportowych, lekarzy i samych sportowców.
W nowoczesnych sportach siłowych hormony tarczycy znajdują raczej ograniczone zastosowanie. Stosowane są głównie w kulturystyce na etapie przedkonkurencyjnego przygotowania do spalania tłuszczu i poprawy odciążenia mięśni. Powodem tego jest zdolność hormonów tarczycy do zwiększenia tempa metabolizmu.
Z istniejących leków najczęściej stosuje się bardzo aktywny, ale jednocześnie bardzo toksyczny trijodotyroninę, produkowaną pod różnymi nazwami handlowymi (Triacana, Cytomel, itp.). Ostrożni sportowcy starają się również stosować do tego celu L-tyroksynę. W niektórych krajach o wysokim poziomie ochrony socjalnej ludności, na przykład w Kanadzie, preparaty trijodotyroniny zostały zakazane w praktyce medycznej od 2001 r., Ponieważ są bardzo toksyczne i mają trudne skutki uboczne. Ponadto w leczeniu chorób związanych z nieprawidłowościami tarczycy nie są one bardziej skuteczne niż L-tyroksyna.
Większość konkurujących sportowców stosuje trójjodotyroninę w połączeniu z klenbuterolem, steroidami anaboliczno-androgennymi, hormonem wzrostu i insuliną. Cała ta terapia jest przeprowadzana na tle specjalistycznej dla fazy ulgi diety treningowej. Oczywiście nie przeprowadza się kontroli poziomu TK, T4 i hormonu stymulującego tarczycę. Nie ma nawet żadnych kryteriów klinicznych, które mogłyby określić odpowiednie dawkowanie i zminimalizować skutki uboczne. Autorzy niektórych artykułów, które niedawno pojawiły się w rosyjskiej prasie kulturystycznej, nieodpowiedzialnie wskazują na hormony tarczycy jako sposób na osiągnięcie ulgi w mięśniach i uzyskanie różnego rodzaju dawek. Oczywiste jest, że nie mając ani obiektywnych kryteriów skuteczności, ani koncepcji zasad ustalania dawek, sportowiec, który wierzył w te artykuły,
Przedstawiamy główne objawy kliniczne przedawkowania leków z grupy hormonów tarczycy. Należą do nich szczyt i kołatanie serca, ogólne osłabienie, zmęczenie, drażliwość, pocenie się, drżenie rąk, postępująca utrata masy ciała. Tyreotoksykoza narkotykowa charakteryzuje się wzrostem podstawowej przemiany materii i zmianami w ludzkiej sferze neuropsychicznej. W tym przypadku pojawia się uczucie niepokoju, zamieszania, niecierpliwości, bezsenności, konfliktu i braku odpowiedzialności. Wyrażonym formom choroby towarzyszy naruszenie termoregulacji - podwyższona temperatura ciała i uczucie ciepła. Często występuje nadmierny apetyt, ale pomimo zwiększonego spożycia żywności zmniejsza się masa ciała. Stopień manifestacji tych objawów zależy od ciężkości zatrucia. To jasne
Największym zagrożeniem są komplikacje wieńcowe, które mogą wystąpić z gwałtownym wzrostem dawki trójjodotyroniny u osób, które od dawna przyjmują steroidy anaboliczno-androgenne na tle diety wysokokalorycznej niezrównoważonej w stosunku do tłuszczów, szczególnie nasyconych. U takich osób często wykrywana jest ukryta forma choroby wieńcowej serca, która natychmiast nasila się, gdy do organizmu wstrzykuje się wysokie dawki trójjodotyroniny.
Preparaty tarczycy są przeciwwskazane w następujących chorobach: ostry zawał mięśnia sercowego, niestabilna dławica piersiowa, aktywne zapalenie mięśnia sercowego, tachykardia, zaburzenia rytmu serca, niewyrównana niewydolność nadnerczy.
Należy zauważyć, że wchłanianie leków hormonów tarczycy w jelicie jest bardzo trudne. Wszystkie preparaty należy stosować rano na pusty żołądek, co najmniej 30 minut przed posiłkiem.
Tak więc po kilku latach lub nawet dziesięcioleciach niepiśmiennego używania hormonów tarczycy możesz nagle rozpaść się w ciągu zaledwie kilku tygodni. I nie wiadomo, czy twoje ciało ma wystarczającą zdolność kompensacyjną, aby przywrócić zdrowie nawet po zniesieniu tych leków. Naszym zdaniem eksperymentowanie z hormonami tarczycy jest niezwykle niebezpieczne i wcale nie tak konstruktywne, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.
W 1884 r. Schiff odkrył związek między obrzękiem śluzowym a tkanką tarczycy. W 1915 r. Ken-Dall był pierwszym, który miał szczęście zdobyć tyroksynę w czystej postaci, aw 1927 r. Herrington i Barger dokonali jej syntezy. W 1949 roku Chalmers i jego współpracownicy odkryli fizjologiczną formę L tyroksyny, aw 1951 roku Gross, Pitt Rivers, Roth i współpracownicy otrzymali drugi hormon tarczycy, trójjodotyroninę.
Współczesna tarczyca rozpoczęła się od dowodów radioimmunologicznych ludzkiej tarczycy (1965) i potwierdzeniem obwodowej przemiany tyroksyny w trójjodotyroninę (Braverman, Sterling i in., 1970). W ostatnich latach ważną rolę w leczeniu chorób tarczycy uzyskano dzięki monoterapii syntetyczną L-tyroksyną z optymalizacją jej dawkowania (test TRG). Duże znaczenie mają również wyraźne zróżnicowane wskazania do stosowania zarówno hormonów tarczycy, jak i tyreostatyków.
Każdego dnia organizm wytwarza 90-110 μg T4 (tyroksyny) i 10-20 μg TK (trójjodotyronina). Natychmiast po wejściu do krwi hormony te są związane z białkami transportowymi. Tworzenie takich kompleksów chroni hormony tarczycy przed inaktywacją w nerkach. Ponadto powstaje rodzaj układu buforowego między tarczycą a obwodem. Procesy te są odwracalne, ponieważ tylko wolne (niebiałkowe) hormony tarczycy mają aktywność biologiczną.
Metabolizm hormonów tarczycy następuje poprzez sprzęganie i deaminację oksydacyjną oraz dekarboksylację w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach. Wydalanie koniugatów odbywa się za pomocą żółci i niezmienionych hormonów - z moczem.
Najważniejszy proces metaboliczny - dejodowanie lub konwersja T4 do TK - zachodzi w tkankach obwodowych. Wielu autorów uważa T4 za prohormon o wysokiej aktywności TK, ponieważ w ten sposób powstaje do 90% całej trójjodotyroniny.
Biologiczne działanie hormonów tarczycy jest bardzo zróżnicowane. Wolne hormony tarczycy przechodzą przez cytoplazmę po penetracji przez błonę komórkową przez prostą dyfuzję. Podczas przechodzenia przez cytoplazmę T4 przekształca się w znacznie bardziej aktywny TK, a następnie tworzą się specyficzne kompleksy z receptorem jądrowym (TZ ma 10 razy większe powinowactwo do receptorów niż T4). Wraz ze wzrostem stężenia hormonów tarczycy (GSCH) występuje negatywna regulacja receptorów. Całkowita pojemność receptorów hormonalnych w poszczególnych narządach dobrze koreluje z biologiczną odpowiedzią odpowiedniej tkanki na działanie raka tarczycy.
Mechanizm działania HSG obejmuje następujące procesy:
Indukcja, synteza i zwiększona aktywność wielu enzymów komórkowych. W stężeniach toksycznych hamowanie fosforylacji oksydacyjnej (wzrost zużycia tlenu i przyspieszenie podstawowej przemiany materii).
Wpływ na przepuszczalność błon komórkowych i błon mitochondrialnych, stymulowanie metabolizmu w mitochondriach (procesy oksydacyjne są wzmocnione).
Kontrola syntezy RNA w jądrach komórkowych z regulacją syntezy białek. W małych dawkach synteza białek jest stymulowana, aw dużych dawkach katabolizm.
Biologiczny efekt HSCG jest następujący:
HSP wraz z innymi hormonami wpływają na wzrost i dojrzewanie organizmu, promując proliferację komórek i kostnienie kostne, różnicowanie układu kostnego i nerwowego. Znaczny brak hormonów we wczesnym wieku prowadzi do opóźnienia wzrostu, zaburzeń somatycznych i oligofrenii (kretynizmu), aw późniejszym wieku - do spowolnienia wszystkich procesów metabolicznych (obrzęk śluzowy).
Hormony tarczycy zwiększają siłę i tętno, minutowe uwalnianie, objętość udaru i ciśnienie tętna. Działanie to wynika ze stymulacji układu cyklazy adenylanowej w mięśniu sercowym, a w tym przypadku rola katecholamin (adrenaliny i noradrenaliny) nie jest do końca jasna.
W warunkach fizjologicznych hormony tarczycy stymulują syntezę białek, aw obfitości prowadzą do jej rozkładu katabolicznego. Zarówno w stanie hipo-, jak i nadczynności tarczycy zaburza się wymianę fosforanu kreatyny w mięśniach, w wyniku czego zmniejsza się ich kurczliwość.
HSP stymulują glukoneogenezę, wchłanianie węglowodanów w jelitach i mobilizację glikogenu z depotu.
Tarczycy wpływają na metabolizm cholesterolu, aktywność lipolityczną, syntezę hemoglobiny, diurezę, mobilizację wapnia, termogenezę, resorpcję witaminy B12 i tworzenie się witaminy A w wątrobie.
Podaliśmy powyższe informacje, abyś mógł poznać znaczenie i różnorodność wpływu hormonów tarczycy na cały system biologiczny organizmu. Oczywiście te właściwości tarczycy przyciągają uwagę fizjologów sportowych, lekarzy i samych sportowców.
W nowoczesnych sportach siłowych hormony tarczycy znajdują raczej ograniczone zastosowanie. Stosowane są głównie w kulturystyce na etapie przedkonkurencyjnego przygotowania do spalania tłuszczu i poprawy odciążenia mięśni. Powodem tego jest zdolność hormonów tarczycy do zwiększenia tempa metabolizmu.
Z istniejących leków najczęściej stosuje się bardzo aktywny, ale jednocześnie bardzo toksyczny trijodotyroninę, produkowaną pod różnymi nazwami handlowymi (Triacana, Cytomel, itp.). Ostrożni sportowcy starają się również stosować do tego celu L-tyroksynę. W niektórych krajach o wysokim poziomie ochrony socjalnej ludności, na przykład w Kanadzie, preparaty trijodotyroniny zostały zakazane w praktyce medycznej od 2001 r., Ponieważ są bardzo toksyczne i mają trudne skutki uboczne. Ponadto w leczeniu chorób związanych z nieprawidłowościami tarczycy nie są one bardziej skuteczne niż L-tyroksyna.
Większość konkurujących sportowców stosuje trójjodotyroninę w połączeniu z klenbuterolem, steroidami anaboliczno-androgennymi, hormonem wzrostu i insuliną. Cała ta terapia jest przeprowadzana na tle specjalistycznej dla fazy ulgi diety treningowej. Oczywiście nie przeprowadza się kontroli poziomu TK, T4 i hormonu stymulującego tarczycę. Nie ma nawet żadnych kryteriów klinicznych, które mogłyby określić odpowiednie dawkowanie i zminimalizować skutki uboczne. Autorzy niektórych artykułów, które niedawno pojawiły się w rosyjskiej prasie kulturystycznej, nieodpowiedzialnie wskazują na hormony tarczycy jako sposób na osiągnięcie ulgi w mięśniach i uzyskanie różnego rodzaju dawek. Oczywiste jest, że nie mając ani obiektywnych kryteriów skuteczności, ani koncepcji zasad ustalania dawek, sportowiec, który wierzył w te artykuły,
Przedstawiamy główne objawy kliniczne przedawkowania leków z grupy hormonów tarczycy. Należą do nich szczyt i kołatanie serca, ogólne osłabienie, zmęczenie, drażliwość, pocenie się, drżenie rąk, postępująca utrata masy ciała. Tyreotoksykoza narkotykowa charakteryzuje się wzrostem podstawowej przemiany materii i zmianami w ludzkiej sferze neuropsychicznej. W tym przypadku pojawia się uczucie niepokoju, zamieszania, niecierpliwości, bezsenności, konfliktu i braku odpowiedzialności. Wyrażonym formom choroby towarzyszy naruszenie termoregulacji - podwyższona temperatura ciała i uczucie ciepła. Często występuje nadmierny apetyt, ale pomimo zwiększonego spożycia żywności zmniejsza się masa ciała. Stopień manifestacji tych objawów zależy od ciężkości zatrucia. To jasne
Największym zagrożeniem są komplikacje wieńcowe, które mogą wystąpić z gwałtownym wzrostem dawki trójjodotyroniny u osób, które od dawna przyjmują steroidy anaboliczno-androgenne na tle diety wysokokalorycznej niezrównoważonej w stosunku do tłuszczów, szczególnie nasyconych. U takich osób często wykrywana jest ukryta forma choroby wieńcowej serca, która natychmiast nasila się, gdy do organizmu wstrzykuje się wysokie dawki trójjodotyroniny.
Preparaty tarczycy są przeciwwskazane w następujących chorobach: ostry zawał mięśnia sercowego, niestabilna dławica piersiowa, aktywne zapalenie mięśnia sercowego, tachykardia, zaburzenia rytmu serca, niewyrównana niewydolność nadnerczy.
Należy zauważyć, że wchłanianie leków hormonów tarczycy w jelicie jest bardzo trudne. Wszystkie preparaty należy stosować rano na pusty żołądek, co najmniej 30 minut przed posiłkiem.
Tak więc po kilku latach lub nawet dziesięcioleciach niepiśmiennego używania hormonów tarczycy możesz nagle rozpaść się w ciągu zaledwie kilku tygodni. I nie wiadomo, czy twoje ciało ma wystarczającą zdolność kompensacyjną, aby przywrócić zdrowie nawet po zniesieniu tych leków. Naszym zdaniem eksperymentowanie z hormonami tarczycy jest niezwykle niebezpieczne i wcale nie tak konstruktywne, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.