W 1930 roku Hartman i jego personel przeprowadzili skuteczne leczenie choroby Addisona ekstraktem z nadnerczy. Siedem lat później Reichstein wyizolował hydrokortyzon z nadnerczy, a pięć lat później Lee i Sayers otrzymali ACTH. W 1946 r. Sarett zsyntetyzował kortyzon w 1950 r. Hench, Kendall i Reichstein otrzymali Nagrodę Nobla za badania i zastosowanie kliniczne. W 1953 roku Simpson i współpracownicy wyizolowali aldosteron z nadnerczy. Dwa lata później książę i jego koledzy zsyntetyzowali prednizon i prednizon. W 1961 roku Kappeler i Schweiser otrzymali kortykotropinę. W 1981 r. Ustalono strukturę i przeprowadzono syntezę czynnika uwalniającego kortykotropinę.
Glukokortykoidy, mineralokortykoidy i hormon adrenokortykotropowy są stosowane jako hormony nadnerczowe w terapii. W szerokim sensie angiotensynę można również przypisać tej serii, która stymuluje wydzielanie mineralokortykoidów. Androgeny i estrogeny nadnerczy, a także prohormonowy hormon adrenokortykotropowy (ACTH) - propiomelanokortyna, nie mają specjalnego działania terapeutycznego. Jeśli chodzi o działanie czynnika uwalniającego kortykotropinę, do tej pory nie można powiedzieć nic konkretnego.
Niedawno rozwój nowych leków kortykosteroidowych otrzymał mniej uwagi niż badania i ulepszanie metod ich stosowania. Pomaga to poprawić skuteczność terapeutyczną i bezpieczeństwo leczenia.
Ludzkie nadnercza wydzielają dwa hormony o właściwościach glukokortykoidowych - kortyzol i kortykosteron. Kortyzol zwykle ma 10-30 mg dziennie, kortykosteron - 1-4 mg dziennie. Głównym mineralokortykoidem wytwarzanym w strefie nadnerczy kłębuszkowej jest aldosteron. Jego dzienne wydzielanie wynosi 50-250 mcg.
Wytwarzanie estrogenów i androgenów w korze nadnerczy jest zwykle tak małe, że nie ma znaczącego wpływu biologicznego na organizm. Jest to rezerwa, która jest wykorzystywana w przypadku utraty funkcji wydzielania przez główne organy producentów.
Mechanizm działania glukokortykoidów wyraża się w wpływie na metabolizm poprzez indukowanie lub hamowanie enzymów. Hormony te stymulują glukoneogenezę z białek i hamują wykorzystanie glukozy w tkankach obwodowych. Ich nadmiar prowadzi do katabolizmu białek z ujemną równowagą azotową i do wzrostu zawartości cukru we krwi. Morfologicznie jest to odzwierciedlone w zaniku struktur bogatych w białka, takie jak tkanki limfatyczne, macierz kostna i mięśnie, a także w tłumienie proliferacyjnych procesów zapalnych. We krwi glukokortykoidy powodują gwałtowny spadek liczby limfocytów i eozynofili, ale zwiększa się liczba leukocytów neutrofilowych, płytek krwi i poliglobulii. Nagromadzenie tłuszczu z nadmiarem glukokortykoidów charakteryzuje się typem centralnym: Nadmiar tłuszczu w organizmie łączy się z dystrofią podskórnej tkanki tłuszczowej w strefie kończyn. Wpływ tych hormonów na metabolizm wapnia jest wyrażony w ujemnym bilansie, ponieważ wchłanianie wapnia zmniejsza się i wzrasta wydalanie. W tym samym czasie aktywność witaminy D jest tłumiona.
Hormony glukokortykoidowe odgrywają dużą rolę w stabilizacji błon komórkowych i błon organelli (mikrostruktur komórkowych). Działanie przeciwzapalne i przeciw toksyczne jest w dużej mierze spowodowane stabilizacją błon lizosomalnych (pęcherzyków zawierających enzymy zapalne), które zapobiegają uwalnianiu enzymów, które uszkadzają komórki. Przepuszczalność membran kapilarnych jest również zmniejszona, co zapobiega obrzękowi podczas zapalenia.
Glukokortykoidy hamują reakcje immunologiczne, aw bardzo dużych dawkach powodują zahamowanie produkcji przeciwciał. Efekt ten obserwuje się jednak 7-10 dni po rozpoczęciu leczenia. Rak tkanki limfoidalnej pod działaniem glukokortykoidów ulega zniszczeniu.
Biologiczną funkcją aldosteronu jest utrzymanie równowagi sodowej i regulacja dystrybucji jonów sodu, potasu i wodoru, a także transport tych jonów przez błony komórkowe. Jego wpływ na objętość płynu pozakomórkowego i wewnątrzkomórkowego jest drugorzędny. Głównym obszarem aktywności aldosteronu są dystalne kanaliki nerkowe, gdzie stymuluje on reabsorpcję sodu, głównie w zamian za jony potasu i wodoru. Zwiększa to również uwalnianie jonów magnezu i amonu. Podobnie aldosteron działa na komórki gruczołów ślinowych i potowych, a także na błonę śluzową jelit. Nadmiar tej substancji prowadzi do zwiększonej sorpcji sodu, zatrzymywania płynów i przyrostu masy ciała. Jednak po około tygodniu u początkowo zdrowych ludzi bilans sodowy i wodny ustępuje z powodu zjawiska „poślizgu” mechanizm, który jest nadal niejasny. Wraz z utratą jonów potasu i wodoru rozwija się alkaloza hipokalemiczna.
We współczesnych sportach siłowych leki glukokortykoidowe są stosowane jako silny środek przeciwzapalny w leczeniu ostrych i przewlekłych uszkodzeń tkanek miękkich i stawów. Stosuje się zarówno terapię ogólną, jak i terapię miejscową - lek jest wprowadzany bezpośrednio do tkanek stawowych lub okołostawowych.
Jednak preparaty leków mineralokortykoidowych, w szczególności octan deoksykortykosteronu, trimetyloctan etylu deoksykortykosteronu i deoksykorton, zostały z powodzeniem zastosowane przez ciężarowców i ciężarowców kategorii ciężkich w celu zwiększenia masy ciała i wskaźników wytrzymałości. Chociaż, w przeciwieństwie do tych samych sterydów anabolicznych, nikt tego nie uwzględnił. Pewnego razu wielu ekspertów uważało, że wzrost masy ciała i siły jest głównie wynikiem wzrostu właściwości sprężystych mięśni (ze względu na wzrost procentu płynu). Jednak później okazało się, że nie jest to jedyna droga narażenia na tego rodzaju leki. Specyficzne mechanizmy funkcji mineralokortykoidów nadal nie są dokładnie określone. Najprawdopodobniej nikt nie jest w to zaangażowany, a wyżej wymienione leki nie były dostępne w ciągu ostatnich kilku lat nawet w aptekach.
Skutki uboczne terapii glukokortykoidami:
Egzogenny zespół Cushinga: przyrost masy ciała z otyłością ciała i twarzy księżycowość, pojawienie się rozstępów, zanik skóry, trądzik, hirsutyzm, skaza krwotoczna naczyń, osteoporoza, nadciśnienie, zatrzymanie sodu, obrzęk, ujemny bilans potasu i wapnia, ujemny bilans azotowy, naruszenie tolerancji glukoza lub cukrzyca, hiperlipoproteinemia, zaburzenia seksualne i miesiączka, miopatia, opóźnienie wzrostu, leukocytoza, eozynopenia, limfopenia.
Hamowanie wydzielania ACTH, prowadzące do funkcjonalnej inaktywacji kory nadnerczy, zaniku kory nadnerczy, niewydolności nadnerczy.
Inne działania niepożądane: zmniejszona odporność na infekcje, zahamowanie odporności, zaostrzenie procesu gruźliczego, upośledzone gojenie się ran, zwiększony apetyt, nadpobudliwość, euforia, lęk, psychoza, rumień skóry, skłonność do zakrzepicy, prowokacja jaskry, zaćma, aseptyczna martwica kości, wrzód trawienny.
Ten negatywny objaw może być całkowicie niezwiązany z przedawkowaniem lub nadużywaniem leków przez hormony kory nadnerczy. Może wystąpić po prostu jako indywidualna reakcja konkretnej osoby, dlatego do leczenia glikokortykosteroidami konieczny jest stały nadzór medyczny.
Wykorzystanie hormonów kory nadnerczy w sporcie jest najbardziej odpowiednie (i naszym zdaniem jedyne słuszne) w dziedzinie tradycyjnej medycyny sportowej związanej z leczeniem różnych urazów sportowych i domowych tkanek miękkich, stawów, okostnej i tak dalej. Pamiętaj, że stosowanie glikokortykosteroidów, szczególnie przez długi czas, znacznie zmniejsza reaktywność stresową gruczołów nadnerczowych i potencjał adaptacyjny organizmu. Formę, metody podawania i dawkowanie powinien ustalić doświadczony lekarz sportowy. Oczywiście dotyczy to używania jakichkolwiek leków, ale w tym przypadku jest to szczególnie ważne. Faktem jest, że skutki uboczne, w szczególności zanik kory nadnerczy, mogą być nieodwracalne.
Glukokortykoidy, mineralokortykoidy i hormon adrenokortykotropowy są stosowane jako hormony nadnerczowe w terapii. W szerokim sensie angiotensynę można również przypisać tej serii, która stymuluje wydzielanie mineralokortykoidów. Androgeny i estrogeny nadnerczy, a także prohormonowy hormon adrenokortykotropowy (ACTH) - propiomelanokortyna, nie mają specjalnego działania terapeutycznego. Jeśli chodzi o działanie czynnika uwalniającego kortykotropinę, do tej pory nie można powiedzieć nic konkretnego.
Niedawno rozwój nowych leków kortykosteroidowych otrzymał mniej uwagi niż badania i ulepszanie metod ich stosowania. Pomaga to poprawić skuteczność terapeutyczną i bezpieczeństwo leczenia.
Ludzkie nadnercza wydzielają dwa hormony o właściwościach glukokortykoidowych - kortyzol i kortykosteron. Kortyzol zwykle ma 10-30 mg dziennie, kortykosteron - 1-4 mg dziennie. Głównym mineralokortykoidem wytwarzanym w strefie nadnerczy kłębuszkowej jest aldosteron. Jego dzienne wydzielanie wynosi 50-250 mcg.
Wytwarzanie estrogenów i androgenów w korze nadnerczy jest zwykle tak małe, że nie ma znaczącego wpływu biologicznego na organizm. Jest to rezerwa, która jest wykorzystywana w przypadku utraty funkcji wydzielania przez główne organy producentów.
Mechanizm działania glukokortykoidów wyraża się w wpływie na metabolizm poprzez indukowanie lub hamowanie enzymów. Hormony te stymulują glukoneogenezę z białek i hamują wykorzystanie glukozy w tkankach obwodowych. Ich nadmiar prowadzi do katabolizmu białek z ujemną równowagą azotową i do wzrostu zawartości cukru we krwi. Morfologicznie jest to odzwierciedlone w zaniku struktur bogatych w białka, takie jak tkanki limfatyczne, macierz kostna i mięśnie, a także w tłumienie proliferacyjnych procesów zapalnych. We krwi glukokortykoidy powodują gwałtowny spadek liczby limfocytów i eozynofili, ale zwiększa się liczba leukocytów neutrofilowych, płytek krwi i poliglobulii. Nagromadzenie tłuszczu z nadmiarem glukokortykoidów charakteryzuje się typem centralnym: Nadmiar tłuszczu w organizmie łączy się z dystrofią podskórnej tkanki tłuszczowej w strefie kończyn. Wpływ tych hormonów na metabolizm wapnia jest wyrażony w ujemnym bilansie, ponieważ wchłanianie wapnia zmniejsza się i wzrasta wydalanie. W tym samym czasie aktywność witaminy D jest tłumiona.
Hormony glukokortykoidowe odgrywają dużą rolę w stabilizacji błon komórkowych i błon organelli (mikrostruktur komórkowych). Działanie przeciwzapalne i przeciw toksyczne jest w dużej mierze spowodowane stabilizacją błon lizosomalnych (pęcherzyków zawierających enzymy zapalne), które zapobiegają uwalnianiu enzymów, które uszkadzają komórki. Przepuszczalność membran kapilarnych jest również zmniejszona, co zapobiega obrzękowi podczas zapalenia.
Glukokortykoidy hamują reakcje immunologiczne, aw bardzo dużych dawkach powodują zahamowanie produkcji przeciwciał. Efekt ten obserwuje się jednak 7-10 dni po rozpoczęciu leczenia. Rak tkanki limfoidalnej pod działaniem glukokortykoidów ulega zniszczeniu.
Biologiczną funkcją aldosteronu jest utrzymanie równowagi sodowej i regulacja dystrybucji jonów sodu, potasu i wodoru, a także transport tych jonów przez błony komórkowe. Jego wpływ na objętość płynu pozakomórkowego i wewnątrzkomórkowego jest drugorzędny. Głównym obszarem aktywności aldosteronu są dystalne kanaliki nerkowe, gdzie stymuluje on reabsorpcję sodu, głównie w zamian za jony potasu i wodoru. Zwiększa to również uwalnianie jonów magnezu i amonu. Podobnie aldosteron działa na komórki gruczołów ślinowych i potowych, a także na błonę śluzową jelit. Nadmiar tej substancji prowadzi do zwiększonej sorpcji sodu, zatrzymywania płynów i przyrostu masy ciała. Jednak po około tygodniu u początkowo zdrowych ludzi bilans sodowy i wodny ustępuje z powodu zjawiska „poślizgu” mechanizm, który jest nadal niejasny. Wraz z utratą jonów potasu i wodoru rozwija się alkaloza hipokalemiczna.
We współczesnych sportach siłowych leki glukokortykoidowe są stosowane jako silny środek przeciwzapalny w leczeniu ostrych i przewlekłych uszkodzeń tkanek miękkich i stawów. Stosuje się zarówno terapię ogólną, jak i terapię miejscową - lek jest wprowadzany bezpośrednio do tkanek stawowych lub okołostawowych.
Jednak preparaty leków mineralokortykoidowych, w szczególności octan deoksykortykosteronu, trimetyloctan etylu deoksykortykosteronu i deoksykorton, zostały z powodzeniem zastosowane przez ciężarowców i ciężarowców kategorii ciężkich w celu zwiększenia masy ciała i wskaźników wytrzymałości. Chociaż, w przeciwieństwie do tych samych sterydów anabolicznych, nikt tego nie uwzględnił. Pewnego razu wielu ekspertów uważało, że wzrost masy ciała i siły jest głównie wynikiem wzrostu właściwości sprężystych mięśni (ze względu na wzrost procentu płynu). Jednak później okazało się, że nie jest to jedyna droga narażenia na tego rodzaju leki. Specyficzne mechanizmy funkcji mineralokortykoidów nadal nie są dokładnie określone. Najprawdopodobniej nikt nie jest w to zaangażowany, a wyżej wymienione leki nie były dostępne w ciągu ostatnich kilku lat nawet w aptekach.
Skutki uboczne terapii glukokortykoidami:
Egzogenny zespół Cushinga: przyrost masy ciała z otyłością ciała i twarzy księżycowość, pojawienie się rozstępów, zanik skóry, trądzik, hirsutyzm, skaza krwotoczna naczyń, osteoporoza, nadciśnienie, zatrzymanie sodu, obrzęk, ujemny bilans potasu i wapnia, ujemny bilans azotowy, naruszenie tolerancji glukoza lub cukrzyca, hiperlipoproteinemia, zaburzenia seksualne i miesiączka, miopatia, opóźnienie wzrostu, leukocytoza, eozynopenia, limfopenia.
Hamowanie wydzielania ACTH, prowadzące do funkcjonalnej inaktywacji kory nadnerczy, zaniku kory nadnerczy, niewydolności nadnerczy.
Inne działania niepożądane: zmniejszona odporność na infekcje, zahamowanie odporności, zaostrzenie procesu gruźliczego, upośledzone gojenie się ran, zwiększony apetyt, nadpobudliwość, euforia, lęk, psychoza, rumień skóry, skłonność do zakrzepicy, prowokacja jaskry, zaćma, aseptyczna martwica kości, wrzód trawienny.
Ten negatywny objaw może być całkowicie niezwiązany z przedawkowaniem lub nadużywaniem leków przez hormony kory nadnerczy. Może wystąpić po prostu jako indywidualna reakcja konkretnej osoby, dlatego do leczenia glikokortykosteroidami konieczny jest stały nadzór medyczny.
Wykorzystanie hormonów kory nadnerczy w sporcie jest najbardziej odpowiednie (i naszym zdaniem jedyne słuszne) w dziedzinie tradycyjnej medycyny sportowej związanej z leczeniem różnych urazów sportowych i domowych tkanek miękkich, stawów, okostnej i tak dalej. Pamiętaj, że stosowanie glikokortykosteroidów, szczególnie przez długi czas, znacznie zmniejsza reaktywność stresową gruczołów nadnerczowych i potencjał adaptacyjny organizmu. Formę, metody podawania i dawkowanie powinien ustalić doświadczony lekarz sportowy. Oczywiście dotyczy to używania jakichkolwiek leków, ale w tym przypadku jest to szczególnie ważne. Faktem jest, że skutki uboczne, w szczególności zanik kory nadnerczy, mogą być nieodwracalne.